Grégoire eta biok etxera joaten gara egunero, unetxo bat bederen igarotzea. Irrikitan egoten naiz horren zain. Azkeneko bi urtetan, orduak baratx joan dira lizeoan, eta, az-ke-neko txirrin ho-tsak jo orduko, baretu egi-ten dira hormak, pasilo luzeak, Be-rriau jaunaren ahots metal antzekoa. Or-duan atseden gustua hartzen dut, eta beste garaia hasten da. Grégoirek ezin pentsa le-zake niretzat une hori zer den. Harentzat ikas-tor-duak amaitu ostean adiskide minarekin etxeratzeko garaia da. Niretzat, ordea, jaia da. Nik Suzanne dut buruan, haren arreba zaharra.
Handiago ikusi 
